اتصال خورجینی مشکل صنعت ساختمان کشور

اتصال خورجینی متداولترین شکل اتصال در ساختمان‌های اسکلت فلزی در ایران است؛ مبدع این اتصال ایرانیان هستند

و درهیچ کجا شناخته شده نیست! نحوه اجرای اتصال خورجینی بدین طریق است که تیرهای حمال از طرفین ستونها به طور یکسره عبور داده می شوند و روی نبشی هایی که در طرفین ستون نصب شده‌اند قرار می‌گیرند و معمولا در بالای هر تیر هم یک نبشی قرار می دهند لذا اتصال خورجینی تامین کننده نشیمن برای عبور یک جفت تیر سرتاسری از طرفین ستون می باشد. اتصال خورجینی کاربرد گسترده ای در ایران دارد که علت آن عمدتا سادگی اجرا، کاهش هزینه، کمبود نیمرخ بال پهن و شماره های بالای نیمرخ IPE است.

به طور کلی ساختمان‌های فولادی به دلیل نرمی و انعطاف پذیری از پایداری خوبی در برابر نیروهای ناشی از زلزله برخوردارند اما متاسفانه در زلزله های خرداد ماه 69 منجیل و رودبار و زلزله بم برخلاف انتظار شدیدا آسیب دیدند و خسارات جبران ناپذیری را به بار آوردند. علت این امر را باید عمدتا در کیفیت اتصالات جست. ضابطه اصلی طرح اتصالات در نقاط زلزله خیز قابلیت انتقال لنگر برای سازه هایی است که فاقد بادبند یا دیوار برشی بتن آرمه اند؛ در حالیکه اتصالات خورجینی از سوی هیچ کدام از آیین نامه های موجود به عنوان اتصالات گیردار شناخته نشده اند.

یکی دیگر از مشکلات اتصال خورجینی هنگامی بروز می کند که تیرها در دوطرف دهانه های نامساوی را پوشش دهند؛ در اینصورت دهانه های نامساوی عکس العملهای نامساوی را در برابر بارهای وارده نشان خواهد داد و افزایش لنگرها را موجب می شود. عدم اتصال تیرها به هم و نامساوی بودن دو دهانه اطراف باعث می شود که نتوانند با هم کار کنند.

منبع: سایت شخصی مرتضی آمری نیا - americivil.com